´Die verdomde stilte´

Die ruimte. Het moment. Niets hoeft, alles mag. Juist die vrijheid voor wat er gaat komen kan beangstigend zijn. Welke gedachtes komen erop? Welke gevoelens maakt het los?

Soms schiet ik vol door de enorme dankbaarheid die ik voel. Ik kijk dan terug naar waar ik vandaan kom. Wat ik nu heb. Wat ik mezelf toe sta te doen. Wat ik voor elkaar krijg. Wat ik heb overwonnen. Hoe ik de shift van angst en pessimisme heb gemaakt naar optimisme.

Soms schiet ik vol door het verdriet wat me overvalt. Het donker wat me zo te pakken heeft gehad. Die gevoelsmatige put met een eindeloze bodem aan negatieve gedachten over mezelf en de wereld.

Ik ben nieuwsgierig naar de stilte. Wat gaat het me brengen? Kalmte of juist onrust? Nieuwe ideeën? Inzichten waar ik iets mee mag? Eigen gedrag wat me niet aanstaat? Teleurstelling? Niets is goed of fout. Alles is er gewoon.

De stilte is niet je grootste vijand. Het is je gedachten over wat er gaat komen als je het toelaat. De angst voor het onbekende. Je ego die je ervan weghoudt, want het kan behoorlijk oncomfortabel zijn. ´Ik kan toch niet stilzitten & niets doen? Ik heb wel betere dingen te doen.´ Dat was bij mij een dominante ego gedachte.

Daar zit ik dan. Met een dekentje over me heen op de bank. Mijn zoutsteen- en geurkaars aan. Een kop dampende verse gemberthee. Alleen met mezelf. Oncomfortabel is het vaak al niet meer. Desalniettemin vaak genoeg verdomde confronterend.